Maandag 16 december 2024 herdenken we met de stad en het bunkermuseum de 80ste verjaardag van de V2-inslag op de Cinema Rex. Iedereen welkom op deze serene herdenking om 15u aan de ingang van de UGC op de De Keyserlei. Deze link!
Hoewel er zowel op 14 oktober in Temse als op 11 november in de Antwerpse uitgaansbuurt, amper een straat van Cinema Rex verwijderd, een cinemazaal was getroffen door een V2, waren er geen drastische maatregelen genomen. Het drama op de Teniersplaats, amper 150 meter van de Rex, op 27 november verhoogde de angst, maar vele Antwerpenaren lieten het na enkele dagen niet meer aan hun hart komen. Zelfs de bloedige veertiende december, toen er bij twee inslagen in amper een half uur 120 mensen omkwamen (Kronenburgstraat en Lange Doornikstraat), deed de meesten enkel ’s nachts ondergronds duiken. Niemand was voorbereid op wat er op 16 december plaatsvond in Cinema Rex, waar 567 bioscoopgangers omkwamen in de bloedigste bominslag uit de Europese geschiedenis.
Minidocu Het drama van de Rex
Meer weten?
De lijst van de slachtoffers van de Cinema Rex
Meer info over het boek Elke dag angst
Waarom herdenken we de zwaarste aanslag uit onze geschiedenis niet?
Enkele getuigenissen over de Rex
De verhalen achter drie nieuwe foto’s van de slachtoffers van de Rex
Bovenstaand fragment uit Elke dag angst toont aan hoe de V-bommenterreur Antwerpen al weken in de greep had. Toch kwamen de gebeurtenissen van 16 december als een verrassing. Pas achteraf werd duidelijk dat het Ardennenoffensief de reden was geweest dat de Duitsers het V-bommenoffensief opvoerden die 16 december 1944.
16 december 1944 was de bloedigste dag uit het V-bommentijdperk, met alleen al in Antwerpen 667 doden. Naast de Rex en het flatgebouw in de Twee Netenstraat waren er die dag nog vier dodelijke inslagen in het Antwerpse. Over het hele land vielen er zeker 765 doden te betreuren. Vanaf 17 december gaf België toe aan de angstpsychose. De gevolgen voor de Antwerpenaren waren immens. Burgemeester Huysmans verbood om nog in grote groepen samen te komen. Maximaal vijftig mensen mochten op een en dezelfde plaats zijn. Bioscopen, toneelzalen, sportterreinen enzovoort sloten de deuren. Antwerpen daalde volledig af in het ondergrondse netwerk van schuilkelders. Sommigen lieten zelfs schoorstenen uit hun keldergat komen. Winkels, kappers en bakkers ontvingen hun klanten aan de kelderdeur. In tegenstelling tot Londen was er nog geen metronetwerk en ook de Antwerpse ruien konden niet gebruikt worden. De Antwerpenaren waren aangewezen op grote openbare schuilplaatsen zoals bij de Boerentoren en in de Lange Gasthuisstraat. De evacuatie van kinderen naar het platteland werd nu ook aangemoedigd.
Pieter Serrien 
Ik was op weg met mijn beste vriend, Henri Zaman, naar cinema Rex,….. tram 3 kwam aanrollen en liepen samen om hem nog te halen, toen plots een buikgevoel en de schrik bij mij de bovenhand kreeg,, ik riep toen nog……. Rik ga maar, ik zal je straks wel zien……. mijn beste vriend is daar in gebleven…… hoe dikwijls mijn moeder mij heeft terug vastgenomen, weet ik niet meer…. zij had ook gezegd, ga maar mee, je moet niet bang zijn……..ik was toen ook 17 jaar……
Ik werk in UGC Antwerpen als verantwoordelijke. Een aantal jaren geleden werd ik in onze hal aangesproken door twee oudere Britse mannen.
Ze waren op zoek naar de gedenksteen die geplaatst werd aan onze hoofdingang aan de Keyserlei. Eén van hen bleek de zoon te zijn van een Britse soldaat die omgekomen was bij de V-2 inslag op Cinema Rex in 1944.
Wat aanvankelijk enkel een vraag om informatie was, evolueerde tot een lange conversatie, waarbij het niet alleen voor de man zelf, maar ook voor mezelf een emotioneel gesprek werd.
Ik was reeds op de hoogte van de geschiedenis van het gebouw, maar om iemand te ontmoeten die er zo nauw mee verbonden was…dat was iets helemaal anders…
Ik herinner me nog goed dat ik terug op m’n bureau aankwam en mijn medeverantwoordelijke zei…”Hier ben ik echt even niet goed van…”
Mijn grootvader Jef Wielandt geboren te Kallo op 11 april 1913 was ook overlevende van de inslag van V2- bom op de cinema Rex. Hij was automechanieker van beroep en werkte op dat moment in de omgeving van Antwerpen.
Mits hij moest wachten op aansluiting vervoer richting Melsele en er nog genoeg tijd was om naar de cinema te gaan – en hij was verkouden en wilde binnen zitten – kocht hij een ticketje voor film van Buffalo Bill.
Mijn moeder heeft mij het verhaal verteld dat mijn grootvader helemaal onder het stof is thuisgekomen , in bed is gekropen en daar nooit een woord heeft over verteld.
Het afgescheurde cinematicketje is lang bewaard gebleven maar door vergetelheid samen met portefeuille weggegooid.
Mijn grootvader heeft daarna een bloeiende zaak uitgebouwd in Beveren in de autobranche.